We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Wanneer is het genoeg? Die eenvoudige vraag zou je kunnen stellen op een dag waarop ontelbare mensen in de rijke landen steeds meer tijd aan shoppen besteden. Denk bijvoorbeeld aan Zwarte Vrijdag, de dag na de Amerikaanse feestdag van Thanksgiving. Dan gaan vele winkels vroeg open en houden ze uitverkoop. En dat idee is vanuit de VS ook naar andere landen verspreid. Een deel van het winkelende publiek van die dag heeft een beperkt budget en probeert iets aan te schaffen dat ze zich anders moeilijk kunnen veroorloven. Maar het trieste is dat veel anderen door hebzucht gedreven worden en dat zelfs vechtpartijen om de beste koopjes geen onbekend verschijnsel zijn.
‘Heb je nog wat kleren die ik voor jullie kan wassen?’ vroeg ik aan iemand die bij ons in Londen logeerde. Zijn gezicht klaarde op en toen zijn dochter langsliep zei hij: ‘Pak je vieze kleren, Amy gaat de was doen!’ Met een glimlach besefte ik dat mijn aanbod om ‘wat kleren’ te wassen nu ‘een paar ladingen’ was zou opleveren.
Het voelde alsof ik onder water leefde. Alle geluiden klonken gedempt door mijn verkoudheid en allergie. Wekenlang had ik moeite met luisteren. Dankzij mijn toestand besefte ik hoe vanzelfsprekend ik het doorgaans vind dat ik goede oren heb.
Als je bij het lezen in de Bijbel een lijst met namen tegenkomt, dan kan het soms verleidelijk zijn om die maar over te slaan. Maar vaak zitten er juist allerlei schatten in verborgen. Dat geldt bijvoorbeeld voor de lijst van twaalf apostelen die Jezus riep om in zijn naam te werken. Met sommige ervan zijn we erg vertrouwd: Simon die door Jezus Petrus genoemd werd, de rots. De broers Jakobus en Johannes, vissers. Judas Iskariot, de verrader. Maar je bedenkt niet zo snel dat Matteüs de belasting-inner en Simon de Zeloot eens lijnrecht tegenover elkaar gestaan moeten hebben, of zelfs elkaars vijand waren.
Bij de begrafenisdienst van de vader van een vriendin van me zei iemand tegen haar: ‘Tot ik jouw vader leerde kennen, wist ik niet dat het ook leuk kan zijn om anderen te helpen.’ Haar vader had zijn bijdrage geleverd aan de opbouw van het koninkrijk van God door mensen te dienen, plezier te hebben en van mensen te houden en vreemden te ontmoeten met wie hij vriendschap sloot. Toen hij stierf, liet hij een hele erfenis van liefde achter. In scherp contrast daarmee zag de tante van mijn vriendin (de oudere zus van haar vader) haar bezit als haar erfenis, en maakte ze zich er tijdens de laatste jaren van haar leven vooral druk om wie haar familiestukken en zeldzame boeken zou beschermen.
‘Ik heb honger,’ zei onze dochter van acht. ‘Het spijt me,’ antwoordde ik. ‘Ik heb niets bij me. Zullen we boter-kaas-en-eieren spelen?’ De bruiloft zou om twaalf uur ’s middags beginnen, maar we zaten al meer dan een uur in de kerk op de bruid te wachten. Ik vroeg me af hoe lang het nog zou duren, en probeerde ondertussen mijn dochter bezig te houden.
Zenuwachtig wachtte ik op het telefoontje waarmee het radio-interview zou beginnen. Ik vroeg me af wat voor vragen de presentator zou stellen en wat ik erop zou antwoorden. ‘Heer, ik ben veel beter in schrijven,’ bad ik. ‘Maar het zal wel net zoals bij Mozes zijn: ik moet erop vertrouwen dat U me de woorden ingeeft die ik moet spreken.’
In Groot-Brittannië waar ik woon hoef je er niet vaak bang voor te zijn dat je zult verbranden in de zon. Vaak gaat hij schuil achter een flink wolkendek. Maar laatst was ik een tijdje in Spanje, en al snel besefte ik dat ik met mijn bleke huid maar beter niet langer dan een paar minuten achter elkaar in de zon kon lopen. Veel beter om onder een parasol te zitten.
De woorden van mijn vriendin staken me. Terwijl ik probeerde in slaap te komen, vocht ik ervoor om haar scherpe opmerkingen over mijn veel te stellige mening uit mijn hoofd te krijgen. Toen ik daar zo lang te woelen, vroeg ik God om zijn wijsheid en vrede. Een paar weken later zat ik er nog steeds mee in mijn maag, en bad ik: ‘Dit doet pijn, Heer, maar laat me zien op welke punten ik moet veranderen. Laat me zien waarin zij gelijk heeft.’
‘We gaan je functie opheffen.’ Zo’n tien jaar geleden waren dat de woorden waarmee het bedrijf waarvoor ik werkte mij tot mijn ontzetting aan de kant schoof. Ik was er kapot van, deels omdat mijn taak als redacteur een belangrijk deel van mijn identiteit vormde. Onlangs ging er eenzelfde verdrietig gevoel door me heen toen bleek dat mijn freelance baan af zou lopen. Ditmaal greep het evenwel minder diep in, omdat ik door de jaren heen Gods trouw ervaren heb en meegemaakt heb hoe Hij mijn rouwbeklag in vreugde kan doen veranderen.
Als ik in onze buurt in Noord-Londen rondloop, dan vang ik delen van gesprekken in alle mogelijke talen op: Pools, Japans, Hindi, Kroatisch en Italiaans, om er maar een paar te noemen. Die verscheidenheid voelt aan als een voorproefje van de hemel, maar ik versta niets van wat ze zeggen. Als ik een Russisch café binnenstap of me op de Poolse markt begeef en de verschillende dialecten en geluiden hoor, dan denk ik er wel eens over na hoe geweldig het op de Pinksterdag geweest moet zijn, toen mensen uit allerlei verschillende landen begrepen wat de discipelen zeiden.
Ze voelde zich een bezorgde moeder, een ‘bangerik’, maar toen haar kind bij een ongeluk gewond raakte, leerde ze hoe ze aan dat label, waarmee ze zichzelf beperkte, kon ontsnappen. Tijdens de herstelperiode van haar kind kwam ze elke week met een paar vriendinnen bij elkaar om te praten en te bidden en God om kracht en genezing te bidden. Gedurende de maanden waarin ze haar angsten en zorgen in gebed omzette, begon het tot haar door te dringen dat ze veranderde. Ze was nu niet langer een bezorgde moeder, maar een strijdende moeder, geen ‘bangerik’ meer, maar een ‘strijder’ in het gebed. Het voelde alsof de Heer zelf haar een nieuwe naam gaf. Wie ze in Christus was, werd verdiept dankzij haar worsteling met een pijn en verdriet waarom ze niet gevraagd had.
